انسان مثله دایره نیست که یک مرکز داشته باشد،بلکه مانند بیضی ست که دو مرکز دارد.انسان برای کمال و به فعلیت رسیدن،باید هر دو مرکز را فعال کند؛ یکی اندیشه و دیگری عقیده . اندیشه ی منهای عقیده نقص است و انسان را به فعلیت نمی رساند.

در جهان بینی الهی و مکتب اسلام، انسان محور است. ما یک انسان محوری الهی داریم و یک انسان محوری ماتریالیستی(غیرالهی). انسان محوری الهی به این معناست که اگر انسان سالم باشد،و از پلیدی ها رها شده باشد،هر رشته ای از علوم را بخواهد بیاموزد،این رشته و علم برای او می شود کمال،می شود ارزش. حتی اگر این علم از علوم تجربی باشد نه علوم نظری و انسانی. اما اگر انسان،خود را ضایع کرد،حتی اگر عالی ترین علوم را از الهیات و فلسفه بخواند،این علم برای او وبال می شود.

معیار انسان است. پس اگر انسان،تعلیم و تربیت را با هم داشت،علم برای او می شود نور و اگر تعلیم را بدون تربیت داشت، آن علم برای او می شود آتش.

امام رضا علیه السلام می فرمایند: از نشانه های یک دانشمند؛ علم،حلم و صمت(سکوت) است.

صمت یا همان سکوت،غیر از خاموشی است. سکوت،جایی است که کسی،حرفی دارد و نمی زند،اما خاموشی،جایی است که حرفی برای گفتن نیست. در باب حرف زدن،مردم دو دسته اند. عده ای امیر بیان هستند و عده ای اسیر بیان. امام رضا علیه السلام می فرماید،سکوتِ عالمانه داشته باش،چون کسی که اهل سکوت است،وقتی حرفی بزند،یک کلمهء او به اندازه ی یک کتاب ارزش دارد.

اهل سکوت بودن، یعنی،جایی که باید حرف زد، حرف بزن ، نه اینکه همیشه خاموش باشی.

خوب! ما از کجا بدانیم که چه جایی حرف بزنیم و چه جایی ساکت باشیم؟! این تعلیم تربیت می خواهد ، تا انسان بتواند در خودش تصرف کند و بعد هم بتواند در دیگران تصرف کند که این اوج عرفان است.                       http://www.sayyidalitabatabaei.com/